بهارخرم

رودکی

آمد بهار خرم با رنگ و بوی طیب

با صد هزار زینت و آرایش عجیب

شاید که مرد پیر بدین گه جوان شود

گیتی بدیل یافت شباب از پی شبیب

چرخ بزرگوار یکی لشکری بکرد

لشکرش ابر تیره و باد صبا نقیب

خورشید ز ابر تیره دهد روی گاه گاه

چونان حصاری که گذر دارد از رقیب

یک چند، روزگار جهان دردمند بود

به شد که یافت بوی سمن را دوای طیب

باران مشک بوی ببارد نو به نو

و ز برف برکشید یکی حله قصیب

گنجی که برف پیش همی داشت گل گرفت

هر جویکی که خشک همی بود شد رطیب

لاله میان کشت درخشد همی ز دور

چون پنجه عروس به حنا شد خضیب

بلبل همی بخواند بر شاخسار بید

سار از درخت سرو مر او را شده مجیب

ابر بهشتی

دقیقی

بر افکند ای صنم ابر بهشتی

زمین را خلعت اردیبهشتی

بهشت عدن را گلزار ماند

درخت آراسته حور بهشتی

زمین بر سان خون آلوده دیبا

هوا بر سان نیل اندوده وشتی

به طعم نوش گشته چشمه آب

به رنگ دیده آهوی دشتی

جهان طاووس گونه شد به دیدار

به جایی نرمی و جایی درشتی

ز گل بوی گلاب آید بدان سان

که پنداری گل اندر گل سرشتی

باد نوروزی

عنصری

باد نوروزی همی در بوستان بتگر شود

تا ز صنعش هر درختی لعبتی دیگر شود

باغ   هم چون کلبه بزاز پر دیبا شود

باد هم چون طبله عطار پر عنبر شود

سوسنش سیم سپید از باغ بردارد همی

باز هم چون عارض خوبان زمین اخضر شود

روی بند هر زمینی حله چینی شود

گوشوار هر درختی رسته گوهر شود

چون حجابی لعبتان خورشید را بینی ز ناز

گه برون آید ز میغ و گه به میغ اندر شود

افسر سیمین فرو گیرد ز سر کوه بلند

باز مینا چشم و دیبا روی و مشکین پر شود

روز هر روزی بیفزاید چو قدر شهریار

بوستان چون بخت او هر روز برناتر شود

ای بلبل خوش نوا فغان کن

عطار نیشابوری

ای بلبل خوش نوا فغان کن 

عید است نوای عاشقان کن

چون سبزه ز خاک سر برآورد 

ترک دل و برگ بوستان کن

بالشت ز سنبل و سمن ساز 

و ز برگ بنفشه سایبان کن

چون لاله ز سر، کله بینداز 

سرخوش شو و دست در میان کن

بردار سفینه  غزل را 

وز هر ورقی گلی نشان کن

صد گوهر معنی ار توانی 

در گوش حریف نکته دان کن

وان دم که رسی به شعر عطار 

در مجلس عاشقان روان کن

ما صوفی صفه  صفاییم

بی خود ز خودیم و از خداییم

بهار آمد

سعدی

بهار آمد که هر ساعت رود خاطر به بستانی

به غلغل در سماع آیند هر مرغی به دستانی

دم عیسی است، پنداری نسیم باد نوروزی

که خاک مرده بازآید در او روحی و ریحانی

به جولان و خرامیدن درآمد سرو بستانی

تو نیز ای سرو روحانی، بکن یک بار جولانی

به هر کویی پری رویی به چوگان می زند گویی

تو خود گویی زنخ داری بساز از زلف چوگانی

به چندین حیلت و حکمت که گوی از همگنان بردم

به چوگانم نمی افتد چنین گوی زنخدانی

بیار ای باغبان سروی به بالای دلارامم

که باری من ندید ستم چنین گل در گلستانی

تو آهوچشم نگذاری مرا از دست تا آن گه

که هم چون آهو از دستت نهم سر در بیابانی

کمال حسن رویت را صفت کردن نمی دانم

که حیران باز می مانم چه داند گفت حیرانی

وصال توست اگر دل را مرادی هست و مطلوبی

کنار توست اگر غم را کناری هست و پایانی

طبیب از من به جان آمد که سعدی قصه کوته کن

که دردت را نمی دانم برون از صبر درمانی

بهار خوش عذار آمد

مولانا جلال الدین

بهار آمد بهار آمد بهار خوش عذار آمد

خوش و سرسبز شد عالم، اوان لاله زار آمد

ز سوسن بشنو ای ریحان که سوسن صد زبان دارد

به دشت آب و گل بنگر که پرنقش و نگار آمد

گل از نسرین همی پرسد که چون بودی در این غربت

همی گوید خوشم زیرا خوشی ها زان دیار آمد

سمن با سرو می گوید که مستانه همی رقصی

به گوشش سرو می گوید که یار بردبار آمد

بنفشه پیش نیلوفر درآمد که مبارک باد

که زردی رفت و خشکی رفت و عمر پایدار آمد

همی زد چشمک آن نرگس به سوی گل که خندانی

بدو گفتا که خندانم که یار اندر کنار آمد

صنوبر گفت راه سخت، آسان شد به فضل حق

که هر برگی به ره بری چو تیغ آبدار آمد

ز ترکستان آن دنیا بنه ترکان زیبارو

به هندستان آب و گل به امر شهریار آمد

ببین کان لک لک گویا برآمد بر سر منبر

که ای یاران آن کاره، صلا! که وقت کار آمد

ساقیا آمدن عید مبارک بادت

حافظ

ساقیا آمدن عید مبارک بادت 

وان مواعید که کردی نرود از یادت

در شگفتم که در این مدت ایام فراق 

برگرفتی ز حریفان دل و دل می دادت

برسان بندگی دختر رز گو به درآی 

که دم و همت ما کرد ز بند آزادت

شادی مجلسیان در قدم و مقدم توست

جای غم باد مر آن دل که نخواهد شادت

شکر ایزد که ز تاراج خزان رخنه نیافت

بوستان سمن و سرو و گل و شمشادت

چشم بد دور کز آن تفرقه ات بازآورد 

طالع نامور و دولت مادرزادت

حافظ از دست مده دولت این کشتی نوح

ور نه طوفان حوادث ببرد بنیادت

نسیم نوروز

عمر خیام

بر چهره گل، نسیم نوروز خوش است

در طرف چمن، روی دل افروز خوش است

از دی که گذشت هر چه گویی خوش نیست

خوش باش و ز دی مگو که امروز خوش است

بوی شکفتن رسید

بیدل

منتظران بهار! بوی شکفتن رسید              

مژه به گل ها برید، یار به گلشن رسید

لمعه مهر ازل، بر در و دیوار تافت                

جام تجلی به دست، نور ز ایمن رسید

نامه و پیغام را رسم تکلف نماند

فکر عبارت کراست معنی روشن رسید

زین چمنستان کنون، بستن مژگان خطاست                     

آینه صیقل زنید دیده به دیدن رسید

بیدل از اسرار عشق، هیچ کس آگاه نیست

گاه گذشتن گذشت، وقت رسیدن رسید

گلگشت لاله زار

شهریار

صبا به شوق در ایوان شهریار آمد

که خیز و سر به در از دخمه کن بهار آمد

ز زلف زرکش خورشید بند سیم سه تار

که پرده های شب تیره تار و مار آمد

به شهر چند نشینی شکسته دل، برخیز

که باغ و بیشه شمران شکوفه زار آمد

به سان دختر چادرنشین صحرایی

عروس لاله به دامان کوهسار آمد

فکند زمزمه «گلپونه ای» به برزن وکو

به بام کلبه پرستوی زرنگار آمد

گشود پیر در خم و باغبان در باغ

شراب و شهد به بازار و گل به بارآمد

دگر به حجره نگنجد دماغ سودایی

که با نسیم سحر بوی زلف یار آمد

بزن صبوحی و برگیر زیر خرقه سه تار

غزل بیار که بلبل به شاخسار آمد

برون خرام به گلگشت لاله زار امروز

که لاله زار پر از سرو گل عذار آمد

به دور جام می ام داد دل بده ساقی

چهاکه بر سرم از دور روزگار آمد

به پای ساز صبا شعر شهریار ای ترک

بخوان که عیدی عشاق بی قرار آمد